			Start page - July 21, 2017
ASEAN	Lving	Living

ประเทศไทยป่วยหนัก

ต้องปฏิรูป
ปฏิรูปตำรวจให้สอดคล้องกับความต้องการของประชาชน

อย่างที่ว่าไว้ มองไปทางไหนก็ต้องการปฏิรูป

แค่อาทิตย์ที่ผ่านมา....( http://manager.co.th/HotShare/ViewNews.aspx?NewsID=9600000070902)

อัยการกร่าง (ไม่รู้ว่าอยู่ในอาการมึนเมาหรือไม่ หรือว่าสุราพาไป)
อยากกินลาบร้านดังที่บางแสน ก็ไปแสดงความกร่างกับตำรวจสายตรวจให้พาไป
ตำรวจไม่ยอมพาไป บอกว่าต้องไปปฏิบัตหน้าที่
อัยการกร่างก็บอกว่าจะให้ทหารลากตัวไปขอขมาตน
สุดท้ายตำรวจผู้น้อยก็ต้องยอมรับปากผู้บังคับบัญชาไปขมาอัยการกร่างที่ร้านลาบ

อีกข่าวที่ชลบุรี http://www.naewna.com/local/280053

พยาบาลโดนใบสั่งเพราะไม่มีใบขับขี่ (หรือมีแต่ไม่ได้พกมา)
โมโหจัด โพสท์ข้อความในเฟซ "แม้ง, วันนี้มาตั้งด่านแยกสี่มุมเมือง ...
อย่าให้เจอ บอกแล้วว่ารีบเข้าเวร อย่ามาโรงพยาบาลนะ จะยำให้"
ฟังแล้วไม่น่าจะออกมาจากปากคนเป็นพยาบาล

ดาบตำรวจเรียกตรวจเอกสารสาวขับรถเบนซ์ป้ายแดง แต่ขับหนี้ลากดาบตำรวจไปด้วย
ทำให้บาดเจ็บที่แขน

เรื่องไม่เป็นเรื่อง ทั้งพยาบาลและสาวเบนซ์ป้ายแดง

พยาบาลก็แค่เสียค่าปรับ 200 บาท
ตอนนี้คุณพยาบาลก็ตกเป็นจำเลบของสังคมแล้ว

รถเบนซ์ก็แค่ดูใบทะเบียนรถ ไม่มีหรือไม่ถูกต้องก็แค่ปรับ
การขับรถหนี แล้วยังลากตำรวจไปด้วย ทำให้บาดเจ็บหรืออาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้
แต่ที่ ส.น.ท่าข้าม ไม่ได้ตั้งข้อหาร้ายแรงถึงขนาดนั้น ถ้าเป็น ยูเอสออฟเอ โดนแน่

อัยการกร่างอยากกินลาบ (หรืออยากกินอย่างอื่นด้วยก็ไม่รู้) ข่าวผู้จัดการออนไลน์
บอกว่าร้านนี้ไม่ได้มีแค่ลาบแซ้บ เด็กชงเหล้าก็แซ้บ เรียกว่า รับรองว่าเมาแน่
สำหรับอัยการกร่างผู้นี้ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่เป็นข่าวในความกร่าง
ครั้งแรกเมาแล้วขับถูกจับที่ ส.น.บึงกุ่ม ถูกคณะกรรมการอัยการสั่งงดเลื่อนตำแหน่ง 1 ปี
และย้ายจากอัยการแผนกคดียาเสพติดไปแผนกคดีแพ่ง เมื่อปี 58 แต่ย้ายกลับมาเมื่อปี 59
เหตุเพราะเป็นคดีเล็กน้อย ไม่ใช่ทุจริต (ผู้จัดการออนไลน์)

ก็เริ่มมีกระแสเรียกร้อง ปฏิรูปอัยการ เกิดขึ้น

อัยการถือว่าเป็นส่วนสำคัญในการฟ้องร้องคดีต่าง ๆ อัยการจะฟ้องหรือไม่ฟ้อง
หรือสำนวนอ่อนก็ทำให้จำเลยหลุดพ้นคดีได้

ทั้ง 3 เหตุการนี้ จะเห็นได้ว่า ตำรวจชั้นผู้น้อยเป็นด่านแรกที่เจอปัญหา
ไม่มีใครให้ความสำคัญ เห็นวาเป็นเพียงเจ้าหน้าที่ตัวเล็ก มีเรื่องเมื่อไรก็หาตัวใหญ่
จัดการให้ หรือไม่ก็วิ่งหาคนที่รู้จักตัวใหญ่ นายพัน นายพล จัดให้
นี่คือความเศร้าระบบราชการไทย ทั้งตำรวจ ทหาร ข้าราชการ
แล้วก็ครอบคลุมด้วยนักการเมืองอีกตลบ

สิ่งแรกที่ต้องปฏิรูปตำรวจก็ต้องให้ความสำรัญตำรวจชั้นผู้น้อยให้มีศักดิ์ศรีการเป็น
ผู้พิทักษ์สันติราช และรักษากฏหมาย

จะปฏิรูปตำรวจให้ไปถึงขั้นให้ขึ้นตรงกับผู้ว่าราชการจังหวัดหรือไม่ ไม่แน่ใจ
สำนักงานตำรวจในปัจจุบัน ต้องเรียกตามที่อเมริกาเขาว่ากัน
Too many chiefs not enough indians คือมีแต่เจ้าใหญ่นายโต
ไม่ค่อยมีเจ้าหน้าที่ตัวน้อยทำงาน
มันก็เป็นอย่างนั้นจริง ไม่ว่าจะมองไปทางไหนไม่ค่อยเห็นตำรวจชั้นผู้น้อย
ใน กทม.เห็นมากหน่อย ในต่างจังหวัดแทบจะไม่เห็นเลย จะเห็นก็ต่อเมื่อ
ต้อนรับบุคคลสำคัญ
หรือเจ้านายต้องการจะไปกินอาหารร้านดัง
ต้องการให้ไปจองโต๊ะให้
ต้องการให้ไปกันที่จอดรถให้
ฟังแล้วไม่น่าจะเป็นหน้าที่ที่ทางรัฐจ้างมาปฏิบัติ

ปฏิรูปตำรวจจึงควรปฏิรูปให้มีนายพันนายพลน้อยลง มีตำรวจชั้นผู้น้อยมากขึ้น
อย่างที่ นครลอสแองเจลลิส และเมืองอื่นในสหรัฐอเมริกาเขาทำกัน
มีเพียงนายตำรวจใหญ่สั่งการเพียงคนเดียวในหัวเมืองใหญ่ นอกนั้นยศสูงสุดก็แค่นายร้อย
ไม่กี่คน นอกนั้นเป็นจ่า เป็นนายสิบและตำรวจชั้นผู้น้อยวิ่งเพ่นพ่านอยู่ตามถนนเกลื่อนตา
คอยรักษาความปลอดภัยให้ประชาชน

จะให้ถึงกับยุบสำนักงานตำรวจแห่งชาติ แล้วให้ไปขึ้นตรงกับผู้ว่าราชการจังหวัด คงจะยาก
คงจะไม่ใช่ห้วงเวลานี้

ตอนนี้ก็เอาแค่นี้ก่อน ยุบนายพันนายพลให้น้อยลง สร้างตำรวจชั้นผู้น้อยให้มีศักดิ์ศรี
ได้รับเงินเดือนพอเลี้ยงครอบครัว ทำหน้าที่รักษากฏหมาย รับใช้ประชาชน ไม่ใช่รับใช้เจ้านาย

ปฏิรูปการศึกษา

ปฏิรูปโรงเรียน ปฏิรูปการรับเด็กเข้าเรียน

ก็ในเมื่อการศึกษาขั้นพื้นฐานเป็นภาคบังคับ
รัฐต้องดำเนินการให้เด็กทุกคนได้รับการศึกษาเป็นเวลาสิบสองปี ตั้งแต่
ก่อนวัยเรียนจนจบการศึกษาภาคบังคับอย่างมีคุณภาพโดยไม่เก็บค่าใช้จ่าย (มาตรา 54)

เด็กทุกคนต้องมีสิทธิได้รับการศึกษาโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย
รัฐต้องจัดให้ตามรัฐธรรมนูญ มาตรา 54

ความเหลื่อมล้ำในการรับการศึกษาของเด็กคือปัญหาส่วนหนึ่งที่การศึกษาไทยไม่อยู่ในเกณฑ์ดี

เราจะไม่มีทางรู้ว่าเด็กด้อยโอกาสจะมีความรู้ความสามารถแค่ไหน ถ้าเราไม่ให้โอกาสเด็ก
เด็กจากครอบครัวจน ยากไร้ที่ไม่มีโอกาสพิสูจน์ตนเอง อาจมีขีดความสามารถไม่แพ้ หรืออาจดีกว่า
เด็กที่ผู้ปกครองต้องเสียเงินให้เข้าเรียน

การรับเด็กเข้าเรียนควรเป็นการจำกัดเขต (ไม่ใช่จำกัดรายได้ของผู้ปกครอง)
เด็กทุกคนต้องได้รับการศึกษาใกล้บ้าน การเดินทางไปศึกษาในพื้นที่ห่างไกลทำให้เสียเวลาเรียน
เสียค่าใช้จ่ายในการเดินทาง

การสอบเข้าเรียนก็เป็นส่วนหนึ่งของข้ออ้าง ทำให้เกิดการทุจริต มีการเรียกค่าแป๊ะเจี๊ยะ ค่าบำรุง
ค่าเก้าอี้เรียน ฯลฯ ทำให้ผู้ปกครองที่ไม่มีเงินไม่สามารถส่งลูกหลานเข้าเรียนได้
เป็นการสร้างความเหลื่อมล้ำในการศึกษา ใครมีเงินเรียนได้ ใครไม่มีเงินเรียนไม่ได้
คำถามมีอยู่ว่า นี่หรือโรงเรียนของรัฐบาล ฟังดูแล้วคล้ายโรงเรียนเอกชนที่ต้องเสียงเงินเข้าเรียน
ก็ทำไม่ไม่ว่ากันให้ชัดเจนไปเลย โรงเรียนไหนต้องเสียเงินเข้าเรียน ผู้ปกครองยากจนจะได้ไม่ต้อง
พาลูกหลานไปสมัครให้เมื่อยตุ้ม แล้วก็ควรลบทิ้งรัฐธรรมนูญมาตรา 54

การศึกษาขั้นพื้นฐานที่สหรัฐอเมริกา

รัฐต้องจัดให้มีห้องเรียนเพียงพอต่อเด็กในทุกเขตการศึกษา ไม่มีการสอบเข้าเรียน ไม่ว่าชั้นไหน
ใครมาสมัครรับหมด ไม่ต้องเสียค่าใบสมัคร และไม่มีการรับเด็กนอกเขตเข้าเรียน
ไม่มีการเก็บค่าใช้จ่ายใด ๆ รวมทั้งอาหารกลางวันก็ฟรี

รัฐธรรมนูญไทย ฉบับ 2560 มาตรา 54 วรรคหนึ่ง
"รัฐต้องดำเนินการให้เด็กทุกคนได้รับการศึกษาเป็นเวลาสิบสองปี ตั้งแต่
ก่อนวัยเรียนจนจบการศึกษาภาคบังคับอย่างมีคุณภาพโดยไม่เก็บค่าใช้จ่าย"

ย้ำ "อย่างมีคุณภาพโดยไม่เก็บค่าใช้จ่าย"

ประเทศไทยทุ่มเงินในการศึกษาอันดับต้น ๆ ของโลก
ผู้ปกครองต้องจ่ายค่าการศึกษาเด็ก เชื่อว่าในระดับต้น ๆ เช่นกัน หรือว่ามากที่สุดในโลกก็ไม่รู้
ผลการศึกษาของเด็ก ไม่ดีเท่าที่ควร หรือควรจะเรียกว่า ไม่คุ้มค่า

ต้องปฏิรูปการศึกษา

ต้องปฏิรูปโรงเรียน

ต้องไม่มีการปฏิเสธการรับเด็กเข้าเรียนในโรงเรียนใกล้บ้าน

อ้อ .... อีกอย่าง ...... ข่าวว่า ผ.อ.โรงเรียนดัง โรงเรียนดี มีส่วยมาก ก็มีการเซงลี้เก้าอี้เหมือนกัน

.........................................

ทำไมการศึกษาไทย แย่

ไม่ใช่เพราะว่าขาดเงินสนับสนุนการศึกษาแน่นอน รัฐบาลไทยทุ่มเงินเพื่อการศึกษาระดับต้น ๆ ของโลก
ย้ำ ระดับต้น ๆ ของโลก

บวกกับรายได้ที่ทางโรงเรียนเก็บจากผู้ปกครองอีกมากมายเยอะแยะทุกวิถีทาง
มีทั้ง แป๊ะเจี๊ย เงินแรกเข้าเรียน เงิยเพื่อ (เข้าข่าย) กรณีพิเศษ ค่าเทอม และค่าต่างๆ
รวมทั้งค่าใบสมัตรก็เอา

ป้ายนี้บอกชัดๆ ยังไม่รู้ว่าจะได้เรียน หรือเปล่า ก็ต้องเสียเงินแล้ว ค่าใบสมัคร

ถ้าจับฉลากไม่ได้ ก็อดเรียน เสียค่าใบสมัครฟรี

เมื่อรวมแล้วก็น่าจะเรียกได้ว่า ประเทศไทยใช้เงินสนับสนุนการศึกษามากที่สุดในโลก
(ถ้าเงินที่ทางโรงเรียนได้รับ มีใบเสร็จ ไม่เข้ากระเป๋าใคร หรือใช้เพื่อการอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องการศึกษา)

ยกตัวอย่างโรงเรียนที่จังหวัดลำปางที่กำลังเป็นข่าวในผู้จัดการออนไลน์
http://manager.co.th/asp-bin/viewgallery.aspx?newsid=9600000067102&imageid=4607131

จะเห็นว่า ทั้งโรงเรียนและคุณครูมีรายได้พิเศษเยอะแยะมากมายหลายวิธี

ขออนุญาตคัดลอกส่วนหนึ่งมาให้อ่าน

โดยรายรับที่เข้ามา สนง.ผอ.แยกเป็นรายการได้ดังนี้ รายรับ ซึ่งรับเป็นรายปี คือ ค่าเทอมเด็กนักเรียนในชั้น
เตรียมอนุบาล หรือ เนอสเซอรี่ มีทั้งหมด 3 ห้อง คือห้อง EP 1 ห้อง ปีละ 41,250 บาท/คน , ห้องเรียนธรรมดา
2 ห้อง ปีละ 23,250 บาท/คน , รายรับที่ได้เป็นรายวัน คือ รายได้จากค่าเช่าพื้นที่จำหน่ายอาหารในโรงอาหาร
โดยทางการเงินของโรงเรียนต้องแบ่งเข้า สนง.ผอ.50%

รายรับที่ได้เป็นรายเดือน คือ รายได้จากการสอนพิเศษตามโครงการฝากลูกไว้กับครู (ช่วงหลังเลิกเรียน)
โดยครูผู้สอนต้องจ่ายรายได้จากการสอนให้ สนง.ผอ.ห้องละ 10 คนๆละ 500 บาท หรือห้องละ
5,000 บาท/เดือน ซึ่งมีห้องเรียนทั้งสิ้น 60 ห้อง รวม 300,000 บาท/เดือน

ค่าสอนพิเศษช่วงซัมเมอร์ คือ เดือน เม.ย. มีรายได้ 25,000 บาท และ เดือน ต.ค.มีรายได้ 20,000 บาท
โดยชั้นเตรียมอนุบาลทาง สนง.ผอ.จะเก็บล่วงหน้าพร้อมค่าเทอมรายปี ส่วนเด็กนักเรียนชั้นอนุบาล 1
และ ป.1 จะจ่ายเมื่อถึงเวลาเรียน , รายได้เงินทอนจากเอกชนที่เข้ามาเหมาทำอาหารกลางวันเด็กนักเรียน
สัปดาห์ละประมาณ 41,000 บาท , รายได้จากค่าบริการลงเล่นน้ำในสระว่ายน้ำคนละ 20 บาท/ครั้ง (ทุกคน)

โรงเรียนได้ คุณครูก็มีรายได้
นี่เป็นเพียงตัวอย่างที่มีการเปิดเผย
อีกตัวอย่างที่มีการอัดคลิปวีดีโอผู้ปกครองหอบเงินแป๊ะเจี๊ยสี่แสนให้ ผ.อ.โรงเรียนสามเสนวิทยา

ต่างจากโรงพยาบาล ทั้งหมอทั้งพยาบาลทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อตไม่มีเวลาพักผ่อน
หารายได้พิเศษในโรงพยาบาลช่วงวันหยุด วันเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้
ถ้าคุณหมอต้องการหารายได้พิเศษต้องเปิดคลีนิกเอง
ถ้าพยาบาลต้องการหารายได้พิเศษก็ต้องไปทำงานกับโรงพยาบาลเอกชน (แต่คงไม่มีเวลา)
ใครคิดจะเป็นหมอหรือพยาบาลต้องเรียกว่าด้วยใจจริง ๆ

ส่วนใครคิดจะเป็นครูจะเป็นด้วย ใจรักการสอน รักเด็ก หรือว่า อยากเป็นเพราะว่ารายได้ดี ก็ไม่รู้
คุณครูสมัยก่อน สมัยนี้ ต่างกัน

แต่ก็มีจำนวนไม่น้อยที่รักการสอนเป็นชีวิตจิตใจ อย่างเช่น คุณครู จูหลิง ปงกันมูล
คุณครูจูหลิง จบปริญญาตรีศิลปศาสตร์จากมหาวิทยาลัยราชภัฎลำปาง เรียนต่อหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต
อีก 1 ปี สมัครสอบบรรจุครูได้เป็นอันดับหนึ่ง (ซึ่งมีสิทธิเลือกสอนในโรงเรียนไหนก็ได้)
แต่เลือกจะเป็นครูในภาคใต้ บอกว่า
"อยากช่วยเด็ก ๆ ที่ใต้เพราะทุกวันนี้พื้นที่ใน 3 จังหวัดภาคใต้หาครูได้ยากเต็มที"
(วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี)