ลงทะเบียนคนจน หรือ ลงทะเบียนคน ... ก็ว่าไปตามถนัด ฝ่ายใครฝ่ายมัน หรือแล้วแต่ใครคิด
ประเทศไทยมีคนทำงานจริงตามรายงานผู้เสียภาษี แค่ สิบกว่าล้านคน
ประเทศไทยมีประชากร กว่าหกสิบห้าล้านคน
มีคนอยู่ในวัยทำงานกว่าครึ่ง
ที่ไม่รู้ "จริงๆ" ว่าทำมาหากินอะไร เอาเงินมาจับจ่ายใช้สรอยอย่างไร ประมาณ สามสิบล้านคน
มีรัฐบาลไหน หรือใคร "รู้จริงๆ" บ้าง .... ก็มีเพียง คาดเดา เกาหัว กุมขมับ ..... แล้วก็ใช้เงินภาษี
ของประชาชนแจกจ่ายไปตามความคิดส่วนตัว หรือตามกระแสนิยม สงเสริมให้ชาวบ้านทำโน่นทำนี่
ผลสำเร็จแทบไม่มี ไม่สามารถแก้ความจนของคนทั้งประเทศได้
สุดท้ายก็ล้มเหลว การแก้ความจนก็กลายเป็นกระแสนิยมในตัวบุคคล ก็เท่านั้น
เคยเข้าถึงประชาชนแบบพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 บ้างหรือเปล่า ?
แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่า คนจนเขาจนอย่างไร
การลงทะเบียนคนจน
จะช่วยให้ภาครัฐพอรู้ว่า มีคนจนจริงกี่คน (แม้ว่า อาจมีบางคนไม่ตอบคำถามโดยสุจริต)
ช่วยให้ภาครัฐพอรู้ว่า คนจนอยู่กันได้อย่างไร ทำมาหากินอย่างไร
คนจนมีหนี้สินเท่าไร เป็นหนี้กับสถาบันการเงินไหน หรือเป็นหนี้นอกระบบ
และรัฐก็จะได้สถิติที่พอจะประเมินได้ แม้จะไม่ครอบคลุม แต่ก็พอรู้ว่าใครเป็นใคร
และยังได้ช่องทางตามเช็กบิลผู้ปล่อยกู้หนี้นอกระบบอีกด้วย
ต้องอ่านแบบฟอร์มคำถามลงทะเบียนคนจน จะได้ไม่มั่วความคิดส่วนตัว
.................................
ขอยกตัวอย่างสหรัฐอีกครั้ง
การแก้ความจนในสหรัฐฯ แม้จะมีข้อมูลตรวจสอบที่เกือบครอบคลุม แต่ก็ยังมีคนชอบของฟรีไม่น้อย
ที่คอยทุจริตอ้างเป็นคนจน หรือหาช่องทางโกงทุกวิถีทาง จนเป็นข่าวใหญ่เมื่อต้นปี ค.ศ.1970
ที่เรียกกันว่า "Welfare Cadillac" คือมีนักข่าวพบว่า มีคนขับรถ Cadillac ไปรับเงินที่สำนักงาน
สวัสดิการสังคม นอกจากขับรถหรูไปรับเงินอุดหนุนจากรัฐบาลแล้วยังพบว่ามีบ้านหลังโตอีกด้วย
แล้วก็ไม่ใช่เพียงรายเดียว แต่มีหลายรายเลยทีเดียว ปัจจุบันทางภาครัฐก็ยังอุดช่องโหวไม่มิด
เช่นผู้สูงวัยจะได้รับสวัสดิการจากภาครัฐได้ก็ต้องเป็นบุคคลที่ไม่มีบ้านไม่มีรายได้อื่น
ก็มีการยกทรัพย์สมบัติให้ลูก แล้วตัวเองก็เป็นเพียงแค่ผู้อาศัย เท่านี้ก็ได้ของฟรี |
